ภาพยนตร์เรื่อง ‘บ้านเช่าบูชายัญ’ ผลงานล่าสุดจากค่าย GDH ที่กำกับโดย ‘จิม’ – โสภณ ศักดาพิศิษฏ์ เจ้าพ่อหนังสยองขวัญที่หลายคนอาจรู้จัก ตั้งแต่มีตัวอย่างภาพยนตร์เผยแพร่ก็มีเสียงวิจารณ์ที่แตกต่างกันไปตามความคิดเห็นของผู้รับชม บางคนรู้สึกว่าตัวอย่างไม่ค่อยเล่าเรื่องอะไรมากนักจนตัดสินใจไม่ได้ว่าควรไปดูหรือไม่ บางคนบอกว่าเนื้อหาดูเดาง่ายเกินไป และหลายคนตัดสินความสนุกของภาพยนตร์เรื่องนี้จากตัวอย่างที่เห็นสั้นๆ เพียงไม่กี่นาที
วันนี้ EQ จึงชวนจิมมาพูดคุยถึงสาเหตุของเรื่องลึกลับที่เล่าไม่ได้ และประสบการณ์ทำหนังสยองขวัญที่ต้องเอาชนะความหวาดกลัวของคนดูให้ได้ นอกจากนี้ EQ ยังได้แอบกระซิบความน่าสนใจของภาพยนตร์เรื่องนี้เอาไว้ในช่วงท้ายบทความ (โดยไม่มีการสปอยล์เนื้อหาสำคัญในเรื่อง) เพื่อประกอบการตัดสินใจ รับรองว่า อ่านจบแล้วยังสามารถพกความลุ้นระทึกเต็มร้อยไปดูภาพยนตร์ได้อย่างไม่เสียอรรถรสแน่นอน
ความกลัวที่เป็นสากลของหนังสยองขวัญ
ส่วนตัวเราโตมากับหนังแนวนี้ ที่บ้านผมเวลาดูหนังดราม่า หรือหนังที่จริงจังมักจะหลับครับ แม่เป็นคนที่ชอบหนังสยองขวัญด้วย เราเลยโตมากับอะไรแบบนี้ ผมชอบบรรยากาศตอนดู ตอนตกใจแล้วกอดกัน หรือหัวเราะกันตอนที่โล่งใจ คนหนึ่งขำเพราะ เห็นอีกคนกลัว เป็นบรรยากาศที่เราคุ้นเคย คือมันกลัวนะ แต่ก็สนุก เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ พอไปอยู่มหาวิทยาลัยก็มีการทำหนังรับน้องที่ฉายกันในคณะ ผมก็ยังทำหนังผีอยู่ แล้วปรากฏว่า พอทำหนังแนวนี้ในงาน เรารู้สึกว่ามันมีบรรยากาศร่วมบางอย่างที่ทำให้คนดู relate และมีรีแอคกับหนังได้ ผมรู้สึกว่า ความกลัวมันเป็นสากล เลยชอบบรรยากาศการทำงานแบบนี้มาตลอด ถ้าไม่ได้ทำหนังผี อย่างมากก็เป็นหนังแนวตื่นเต้นมั้งครับ เรื่อง ‘เคว้ง’ ก็ถือว่าไม่มีผีนะ เป็นแนวลึกลับ เพราะผมชอบทำซีนที่มีความตื่นเต้น ความระทึก อาจจะไม่ใช่แค่แนวผีอย่างเดียว อาจจะเป็นแนวแอ็กชั่นก็ได้
ผมว่าหนังผีสนุกตรงที่เราต้องกำกับคนดู ซีนผีเวลาที่น่ากลัวที่สุดคือ การทำให้คนดูรู้สึกว่า ผีจะออกมาแล้วแต่ยังไม่ออก ถ้าใครดูหนังผีบ่อยๆ จะรู้ว่า ทันทีที่ผีออกมามันคือ จุดสิ้นสุดของซีนผีแล้ว แต่ความน่ากลัวที่สุดจะอยู่ในจังหวะที่ผีกำลังจะออกมานี่แหละ สำหรับผมจุดนี้เลยยากตรงที่จะทำยังไงให้คนดูลุ้น สาเหตุที่ยากเพราะ เรายังไม่ได้เห็นผีออกมาต่อหน้า สมมุติว่า ถ้าไปอยู่ในสถานที่ที่มีบรรยากาศจริงๆ เราจะรู้สึกกลัวกันง่ายมาก แต่พอเป็นหนัง คนดูจะมีกำแพงบางอย่างที่บอกตัวเองว่า นี่คือหนังนะไม่ใช่เรื่องจริง เลยเป็นเรื่องยากที่ต้องสร้างบรรยากาศให้คนดูรู้สึกกลัวจริงๆ
พอเราทำหนังออกมาสักพักคนดูจะเริ่มรู้ว่า หลังมีซาวน์นี้ออกมาจะต้องมีอะไรแน่ๆ หรือมีช่วงที่เริ่มเงียบก็จะต้องมีอะไรเกิดขึ้น ในหนังเรื่องหนึ่งถ้ามีมุกผีอยู่ 10 มุก เราต้องเดาคนดูให้ได้ว่า เขาคิดอะไร ถ้าคนดูคิดว่า เดี๋ยวผีจะออกตรงนี้แน่ๆ คนดูจะตั้งการ์ดเพื่อเตรียมใจไว้แล้ว ความน่ากลัวก็จะน้อยลง เราต้องหาทางให้คนดูเข้าใจว่า ผีจะโผล่มาตรงนี้ก่อน แล้วค่อยหาทางให้ไปโผล่อีกจังหวะแทน การทำให้คนดูตกใจเหมือนการแกล้งคนดูนะครับ (หัวเราะ) ต้องหาวิธีเล่นกับคนดูว่า จะทำยังไงให้เขาเซอร์ไพรซ์ให้ได้ ถ้าทำให้เขารู้ว่า ตรงนี้ผีจะออกมาแล้วออกมาเลยจริงๆ มันก็จะจบแค่นั้น
ความยากอีกอย่างในความคิดผมคือ หนังผีหาโลเคชั่นยากทุกเรื่องเลยนะครับ เวลาทำหนังผีทุกเรื่องผมจะบอกทีมโลเคชั่นว่า ไม่เอาบ้านร้าง หรือบ้านที่มีอาถรรพ์จริงๆ เพราะผมกลัวครับ ไม่กล้าไปถ่าย ขอเอาบ้านที่คลีนๆ ธรรมดานี่แหละ เดี๋ยวผมไปสร้างบรรยากาศเอง เป็นเรื่องยากมากที่คนปกติจะให้ใช้บ้านทั่วไปของเขามาถ่ายหนังผี ยิ่งเรื่องที่บ้านเป็นตัวเด่นก็จะเห็นว่า บ้านเก่าๆ ส่วนมากจะใช้โลเคชันซ้ำๆ กัน แต่ผมอยากได้บ้านที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ไม่ใช่บ้านที่เรื่องอื่นมาถ่ายซ้ำๆ ก็เลยหายากกว่าปกติ เพราะถ้าเป็นบ้านที่มีคนอยู่จริงๆ ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะให้เราเข้าไปถ่ายหนังเป็นเดือนๆ สำหรับเรื่องบ้านเช่าบูชายัญ โปรดิวเซอร์ของผมก็ไปตระเวนหาเหมือนกันว่า มีบ้านไหนให้เช่าบ้าง จนสุดท้ายก็มาลงตัวที่บ้านหลังนี้ที่เห็นในหนัง
การทำหนังผีที่ไม่ได้มีแค่ผี และเรื่องลึกลับ
ผมว่าปัญหาด้านสังคมเป็นสิ่งที่ต้องมีอยู่ในหนังทุกเรื่องอยู่แล้ว เมื่อก่อนช่วงที่ทำหนังผีแรกๆ ตั้งแต่ทำเรื่อง ‘ชัตเตอร์ กดติดวิญญาณ’ หรือช่วงทำ ‘โปรแกรมหน้า วิญญาณอาฆาต’ เราตั้งเป้าว่า จะทำหนังผีอะไรดี ทำผีแบบไหนให้น่ากลัวดี แต่สุดท้ายค้นพบว่า ต่อให้เป็นหนังผีก็มีตัวละครเป็นผู้ดำเนินเรื่องอยู่ในนั้น การถ่ายทอดเรื่องราวชีวิตของตัวละครในมุมต่างๆ อาจจะทำให้คนอินมากขึ้น และสถานการณ์ที่พาตัวละครไปเจอผี ก็จะทำให้คนดูรู้สึกเอาใจช่วยตัวละครมากขึ้นเช่นกัน อย่าง ‘ลัดดาแลนด์’ ที่เราพูดถึงเรื่องบ้าน การที่เราให้คนดูเห็นตัวละครแล้วตั้งคำถามว่า ทำไมเขาถึงไม่ย้ายออกจากบ้านหลังนี้สักทีทั้งที่มีผีอยู่รอบบ้าน ผมว่าตรงนี้เป็นสิ่งที่คนดูจะลุ้น และถ้าถึงจุดที่เขาเข้าใจสาเหตุก็จะทำให้อยากเอาใจช่วยตัวละครมากขึ้น ผมเลยคิดว่า เป็นเรื่องธรรมดาที่ต่อให้เป็นหนังผี ก็ควรจะมีดราม่าในเรื่องราวของตัวละคร เพียงแต่สัดส่วนอาจจะไม่ได้ถูกเน้นมากนักถ้าเทียบกับหนังทั่วไป
ถ้าถามว่าทำไมหนังไทย หรือหนังของผมถึงมีแต่ผีผู้หญิง ก็จะบอกว่าผมไม่เคยเลือกเลยนะ ส่วนมากจะมาจากบริบทของเรื่อง แต่ต้องยอมรับว่า บริบทของสังคมเอเชียรวมถึงสังคมไทยมีเรื่องที่ผู้หญิงถูกทำร้าย หรือถูกกดขี่อยู่จริง ผมไม่ได้บอกว่า สิ่งเหล่านี้ดีห รือไม่ดียังไงบ้างนะ แค่บอกว่ามันมีอยู่จริง อย่างเช่น ‘มะขิ่น’ ในเรื่องลัดดาแลนด์ ก็จะเป็นผู้หญิงต่างด้าวที่ถูกเอาเปรียบ และโดนทำร้าย ถ้าวางตัวละครเป็นผู้ชายเขาอาจจะต่อสู้ได้มากกว่านี้ อาจจะไม่ได้มีจุดจบแบบนี้ที่นำพาสถานการณ์ต่างๆ ให้เกิดขึ้นเป็นเรื่องราวอย่างที่เห็น ผมคิดว่าเป็นเหตุผลเดียวกับที่คนชอบบอกว่า ผมทำหนังเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์อีกแล้ว ผมไม่เคยมีความตั้งใจเลยนะว่า จะเอาอสังหาริมทรัพย์มาตั้งก่อนแล้วค่อยคิดว่าจะเล่าเรื่องอะไร เพียงแต่สิ่งเหล่านี้มาพร้อมกับเรื่องที่เราอยากทำ ผีผู้หญิงก็เหมือนกัน ผมไม่เคยคิดว่า เราจะสร้างตัวละครผีเพศไหนดี แต่เรื่องราวพาตัวละครเหล่านี้เข้ามาเอง
อสังหาริมทรัพย์ และครอบครัว องค์ประกอบร่วมที่อาจดูคล้ายแต่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
ผมไม่แปลกใจนะที่หลายคนจะคิดว่า เรื่องนี้คล้ายลัดดาแลนด์ อาจจะเพราะ ตัวละครผู้ชายเป็นหัวหน้าครอบครัวเหมือนกัน เป็นเรื่องเกี่ยวกับบ้าน และผีเหมือนกัน แต่เอาเข้าจริงเงื่อนไขต่างๆ ที่ตัวละครเจอแตกต่างกันมากเลย สองเรื่องนี้เป็นเรื่องครอบครัวเหมือนกัน มีปัญหาเศรษฐกิจที่ต้องเผชิญเหมือนกันอยู่บ้าง ถ้ามีคนบอกว่า ปัจจัยเหล่านี้ทำให้หนังดูคล้ายกัน ผมก็เข้าใจได้ แต่ในเชิงรายละเอียดของเรื่องผมบอกได้เลยว่า หนังสองเรื่องนี้ต่างกันมากๆ อย่างบ้านเช่าบูชายัญเราจะไม่ได้เน้นผีที่สร้างความหลอน แต่เป็นความน่ากลัวที่ทำให้ลุ้นระทึกมากกว่า บางคนดูแล้วอาจจะบอกว่า เป็นหนังแอ็กชั่นด้วยซ้ำไป เพราะมีจังหวะที่ตื่นเต้นเยอะมาก ถ้าลองไปดูแล้วจะรู้ครับ
จริงๆ ก็แอบเป็นความกดดันนิดนึงเหมือนกัน สำหรับผม ในการทำหนังทุกเรื่องพอขึ้นเรื่องใหม่ก็เหมือนการเริ่มต้นใหม่หมดเลย ทั้งไอเดียที่จะเล่า ตัวละครที่จะเล่า ทุกอย่างเป็นสิ่งใหม่ ถ้าคนดูมาดูพร้อมความคาดหวังบางอย่างว่า หนังจะเป็นแบบนั้นแบบนี้ไหม เราก็ไม่แน่ใจว่า สุดท้ายเขาจะผิดหวัง หรือสมหวัง แต่ถ้าเข้ามาดูโดยที่พยายามลืมเรื่องเก่าๆ ไปก่อน ไม่ต้องคิดว่า หนังเรื่องนี้จะเหมือน หรือต่างกับหนังเรื่องอื่นจะดีที่สุดครับ เหมือนเราเห็นว่า หนังมีคำวิจารณ์ด้านดีเยอะๆ พอเราไปดูจริงอาจจะมีบางคนรู้สึกว่า ไม่เห็นจะดีอย่างที่คนอื่นพูดเลย ขณะเดียวกันบางเรื่องที่รีวิวบอกว่าไม่ดี แต่เราไปดูเองอาจจะชอบก็ได้ ผมว่าความคาดหวังก่อนที่จะไปดู อาจมีผลต่อความรู้สึกว่า สุดท้ายจะชอบ หรือไม่ชอบหนังเรื่องนี้ แต่ก็บอกตรงๆ ว่าเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ พอเราสร้างผลงานมาสักพักจะมีคนคาดหวังว่า จะได้เห็นสิ่งต่างๆ ในงานของเรา
บ้านเช่าบูชายัญกับเรื่องลับๆ ที่เล่าได้ในโรงภาพยนตร์เท่านั้น
เป็นสิ่งที่ผมสนุกกับหนังเรื่องนี้มากๆ เลยนะ ตอนทำงานเบื้องหลังเกี่ยวกับการโปรโมตเราคุยกันเยอะมาก ถึงขั้นทำโฟกัสกรุ๊ปตัวอย่างหนังเลย เพราะว่าหนังเรื่องนี้มีสิ่งที่ไม่สามารถเล่าได้เยอะมาก เป็นความลับของเรื่องที่อยากให้คนดูเซอร์ไพรส์ตอนไปดูเรื่องเต็ม ทำให้ตัวอย่างหนังที่ออกไปเราต้องคุยกันเยอะมากว่า ภาพไหนห้ามใส่ ภาพไหนควรตัดออก เพราะอาจจะสปอยล์เนื้อหาของหนังได้ สิ่งที่ให้ทุกคนได้เห็นเลยมีอยู่แค่นั้น ซึ่งก็น้อยมากจริงๆ ครับ แต่อาจจะเป็นข้อดีตรงที่ถ้าคนไปดูหนังจริงจะรู้สึกดีมากขึ้น กับการเห็นเซอร์ไพรส์ที่คาดเดาไม่ได้ในโรงภาพยนตร์
สิ่งที่ลัทธิในหนังจะทำ ไม่ใช่ความเชื่อแบบไทยๆ สาเหตุเกิดจากโจทย์ที่ผมตั้งไว้ตอนแรก (ซึ่งก็ยังเล่าไม่ได้ในตอนนี้) แต่ถ้าใช้ความเชื่อของไทยคล้ายๆ ในเรื่องร่างทรง จะพบว่าไม่ตอบโจทย์กับลัทธินี้เลย เราต้องการภาพอีกแบบหนึ่งที่ไม่ใช่ความเชื่อ หรือพิธีกรรมแบบไทย พอดีไซน์สิ่งพวกนี้ขึ้นมาก็จะมีจุดที่คิดว่า ถ้าทำให้ตรงกับพิธีกรรมของประเทศใดประเทศหนึ่งไปเลยอาจจะมีความสุ่มเสี่ยงในเชิงศาสนา สุดท้ายเลยเลือกที่จะโฟกัสไปที่วัฒนธรรมหนึ่งทางแถบหิมาลัย โดยไม่บอกประเทศที่เจาะจงนะครับ แต่ลองรีเสิร์ชแล้วพบว่า มีพิธีกรรมหลายๆ อย่างที่หากคนดูแล้วอาจจะเชื่อมโยงกับพิธีกรรมต่างๆ ที่เป็นของจริงได้
กว่าจะมาเป็นบ้านเช่าบูชายัญ
โปรเจกต์นี้เริ่มต้นจาก ‘พี่เก้ง’ – จิระ มะลิกุล ชวนมาทำครับ เขาพูดถึงเรื่องบ้านเช่าว่า มีคนรู้จักที่ปล่อยคอนโดให้เช่าแล้วเจอผู้เช่าที่ดูคุกคาม ตามมาหาถึงออฟฟิศเพื่อบอกว่า บ้านมีปัญหา ต้องบอกก่อนว่า เวลาเราปล่อยบ้านให้ใครเช่า ก็เหมือนการดึงเขามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต พอบ้านมีปัญหาเขาก็จะตามเรามาดู พอลองพัฒนาเรื่องก็ออกมาเป็นหนังแนว Thriller นะ แต่ผมยังไม่อิน กับความกลัวแบบนี้เลยเบรกโปรเจกต์นี้ไป ไปทำเรื่องเคว้งจนเสร็จ จากนั้นเริ่มปิ๊งไอเดียว่า คนเช่าที่ผมกลัวคือ คนเช่าที่เป็นกลุ่มลัทธิ รู้สึกอินเพราะคิดว่าสิ่งที่เราไม่รู้มันมีอะไรที่ซ่อนอยู่ภายในค่อนข้างเยอะ อย่างเช่นเวลาผมไปถ่ายงานที่โรงแรมหรูๆ บางแห่ง ก็จะมีแม่บ้านพาไปไหว้หิ้งที่ซ่อนอยู่ในผนัง หรือช่องที่ถูกซ่อนไว้ ผมเลยคิดว่าสิ่งที่เรามองไม่เห็นมีอยู่เยอะมาก แล้วถ้ามีคนเช่าที่มาทำอะไรบางอย่างกับบ้านที่เราเคยอยู่ล่ะ เลยรู้สึกว่า แนวนี้น่าสนใจ ก็เลยพยายามไปรีเสิร์ชหลายๆ ที่ แล้วค้นพบว่า คนที่ปล่อยบ้านให้เช่าเจออะไรแบบนี้กันเยอะมาก ล่าสุดที่เห็นข่าวฆ่าหั่นศพดาราในต่างประเทศเขาก็ไปเช่าบ้านเพื่อทำเรื่องพวกนี้เหมือนกัน คิดว่าถ้าเป็นบ้านเราเองก็คงกลัวมาก สิ่งเหล่านี้เลยเป็นที่มาทำให้ตัดสินใจเอาเรื่องบ้านเช่ามาบวกกับเรื่องลัทธิ
ข้อดีของออฟฟิศที่นี่คือ เราจะเริ่มทำโปรเจกต์ใหม่เมื่อเราเห็นมุมมองบางอย่างที่เราอยากทำ อย่างตอนผมทำโปรแกรมหน้าฯ เสร็จแล้วมาทำลัดดาแลนด์ก็คิดอยู่นานเหมือนกันนะ เพราะถ้าไม่ได้รู้สึกอยากทำจริงๆ ก็จะไม่ทำ เรื่องนี้ก็เหมือนกัน ผมรับโปรเจกต์ล่วงหน้ามาเป็นปีๆ พอคิดไม่ออกก็ปล่อยเอาไว้ จนกระทั่งวันที่เห็นภาพ และรู้สึกอินถึงเริ่มทำ นี่อาจจะเป็นเหตุผลว่า ทำไมหลายปีผ่านไปผมถึงมีหนังเรื่องหนึ่ง เพราะผมต้องหามุมที่อยากเล่าจริงๆ ให้เจอก่อน จำได้ว่า รอบที่สองที่มาคุยใหม่ว่าจะเริ่มทำโปรเจกต์นี้ ตั้งแต่ประมาณเดือนมีนาคมปี 2019 พอคุยเสร็จก็เป็นช่วงโควิดพอดี ผมก็นั่งทำบทไป มาเสร็จจริงๆ ช่วงกุมภาพันธ์ปีที่แล้ว (2022) น่าจะประมาณ 2 ปีในการทำบท แต่ช่วงเตรียมงาน และถ่ายทำไม่ค่อยนาน รวมกันประมาณ 6 เดือน แต่ Post-production เรื่องนี้ค่อนข้างนานในกระบวนการตัดต่อ และทำ CG ในเรื่อง
การตามหานักแสดงที่ต้องมีมากกว่าฝีมือการแสดง
ตอนเขียนบทต้องบอกว่า สำหรับนางเอกที่ต้องมีลูกแล้ว เป็นตัวละครที่อินมากกับการปกป้องลูก ปกป้องครอบครัว คิดว่าน่าจะหายากเหมือนกัน นักแสดงเก่งๆ อาจจะเล่นได้ แต่ผมอยากได้มากกว่านั้น อยากได้นักแสดงที่เข้าใจความรู้สึกของความเป็นแม่จริงๆ ตอนนั้นก็แอบเครียดนิดหน่อยว่าจะไปหานักแสดงหญิงที่มีลูก และเข้าใจความรู้สึกเหล่านี้ได้ยังไง ผมรู้สึกว่า ถ้านักแสดงที่มาเล่นบทนี้มีความรู้สึกผูกพันกับคนคนหนึ่งที่อยู่ในท้องเรามา 9 เดือนมากแค่ไหน แล้ววันหนึ่งลูกเราถูกทำร้าย หรือมีกลุ่มลัทธิมาเกี่ยวข้อง เขาน่าจะอินแล้วนำเสนอออกมาได้ดีที่สุด จนกระทั่งพอเขียนไปเขียนมาเห็นว่า ‘มิว’ – นิษฐา คูหาเปรมกิจ เริ่มท้องครับ ผมเขียนตั้งแต่มิวเริ่มท้องจนมิวคลอดลูกเลย ซึ่งพอมิวมาเล่นจริงๆ ก็ดีมาก เพราะมีหลายซีนต้องระเบิดพลังความเป็นแม่ที่ต้องต่อสู้เพื่อลูก ผมคิดว่า หลายคนอาจจะไม่เคยเห็นสีหน้า หรือสายตาแบบนี้จากมิวในหนังเรื่องไหนมาก่อน เขาทำออกมาจากความรู้สึกข้างในจริงๆ สิ่งเหล่านี้เป็นเมจิกของคนที่เข้าใจความเป็นแม่มากๆ ดังนั้นเลยไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะมาเล่นบทนี้
พอเรามีมิวแล้วก็เป็นเรื่องยากเหมือนกันว่าพระเอกจะเป็นใคร ไม่รู้จะพูดยังไงไม่ให้สปอยล์ ผมเห็นหลายคนบอกว่า ทำไมในตัวอย่างหนังพี่เวียร์แทบไม่พูดเลย อยากบอกว่า ถ้ามีบทพูดจะสปอยล์หนังครับ เรื่องนี้จะมีวิธีการเล่าเรื่องแบบหนึ่งที่ผมไม่เคยทำกับหนังผี แล้วผมเอามาใช้กับเรื่องนี้ เป็นการเล่าเรื่องผ่านการลำดับภาพอีกแบบ ซึ่งนั่นแหละทำให้บท ’กวิน’ ที่ ‘เวียร์’ – ศุกลวัฒน์ คณารศ เล่นจะต้องแสดงถึงสองแบบใน 1 ซีน อย่างเช่น ต้องแสดงให้คนดู และตัวละคร ‘หนิง’ (นางเอก) ในเรื่องเข้าใจแบบหนึ่ง แต่ในซีนเดียวกันก็มีความลับอีกแบบที่ต้องเก็บซ่อนไว้ บทนี้เลยซับซ้อนตรงที่ตัวละครรู้สึกอย่างไรไม่สามารถแสดงออกแบบนั้นตรงๆ ได้ ผมเลยคิดว่า ถ้าได้นักแสดงที่ผ่านบทมาเยอะๆ มีความเข้าใจอินเนอร์ และวิธีการแสดงที่ดีก็น่าจะพาบทนี้ไปให้คนดูเชื่อมากขึ้น ก็เลยมองหานักแสดงรุ่นใหญ่ จนพบว่าเวียร์เล่นบทต่างๆ มาเยอะมาก และเป็นคนที่ไม่ว่าจะเล่นบทร้าย หรือบทดีก็จะมุมที่คนดูสามารถให้อภัยเขาได้เสมอ เหมือนมีออร่าความเป็นพระเอก แต่ตอนแรกก็แอบกังวลว่า เขาจะอินกับเรื่องลูกรึเปล่า เพราะความรู้สึกของการมีลูกก็สำคัญกับบทกวินในเรื่องด้วย แต่ปรากฏว่า พอเล่นจริงเขาก็อินมากเหมือนคนที่มีลูกจริงๆ แล้วบังเอิญตรงที่สักพักเขาก็ดันมีลูกขึ้นมาจริงๆ (หัวเราะ)
สามตัวละครที่ต้องแบกเรื่องนี้คือ บทหนิง กวิน แล้วก็ ‘คุณราตรี’ เวลาผมแคสต์หนังแนวสยองขวัญจะชอบแคสต์นักแสดงหน้าใหม่ หรือคนที่คนดูไม่คุ้นหน้ามาเล่นบทตัวละครที่มีความลึกลับ เพื่อหวังว่า เขาจะรู้สึกกลัวแล้วอินมากขึ้น แต่พอมาเป็นเรื่องนี้เราลองแคสต์หลายๆ คนแล้วค้นพบว่า เราต้องการพลังดาราเบอร์ใหญ่เหมือนกันนะ เพราะมิวกับเวียร์ก็คือ เบอร์ต้นๆ เหมือนกัน บทราตรีต่อให้ได้นักแสดงที่เล่นดีแค่ไหนแต่พลังตรงนี้ต่างกันก็จะทำให้หนังแผ่วลง พอคิดแบบนี้คนแรกที่แวบขึ้นมาเลยคือ ‘พี่ต่าย’ – เพ็ญพักตร์ ศิริกุล เพราะเขาเป็นคนที่มีออร่าที่จะแสดงบทนี้ได้ แล้วก็อยู่ในวัยที่ใกล้เคียงกับบทที่วางไว้ ผมชอบตอนที่เขาแสดงแล้วมีความลึกลับอะไรบางอย่างที่น่าค้นหา โดยเฉพาะตอนที่คิด หรือแสดงออกแบบนิ่งๆ เหมือนมีพลังอะไรบางอย่างที่เป็นธรรมชาติมากๆ
หนังสยองขวัญที่ไม่ได้ดีไซน์มาให้ดูที่บ้านผ่านจอขนาดเล็ก
ผมไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วผลตอบรับจะออกมาเป็นยังไง แต่เชื่ออย่างหนึ่งว่าถ้าเข้ามาดูในโรงภาพยนตร์คนดูจะสนุกได้อย่างที่เราตั้งใจสร้างขึ้นมา หนังเรื่องนี้ทันทีที่คุณดูในทีวี หรือจอเล็กๆ ความสนุกจะหายไปครึ่งหนึ่งแน่ๆ เพราะว่าหลายๆ อย่างเราดีไซน์มาเพื่อนำเสนอในโรงภาพยนตร์ พอไปดูที่อื่นก็อาจจะไม่เห็นดีเทลบางอย่างที่เราใส่ลงไป อยากให้คนมาดูในโรงฯ มากกว่า จะได้ลุ้นว่า เรื่องเป็นยังไงกันแน่ กับอีกอย่างคือ กลัวเรื่องสปอยล์ครับ เพราะเรื่องนี้ตั้งแต่ทำบทจนมาฉายกันในออฟฟิศ คนที่เคยอ่านบทมาก่อน แล้วรู้ปมในเรื่อง จะมีความสนุกต่างจากคนที่ไม่เคยรู้บท จะมีบางพาร์ตที่ทำงานไม่ได้ผลสำหรับคนที่รู้อะไรบางอย่างของเรื่องมาแล้ว ความรู้สึกของผมตอนนี้คือ กลัวคนไม่ไปดูในโรงหนัง กับกลัวคนรู้สปอยล์มาก่อน แอบเสีบดายแทนนะที่เขาอาจจะไม่สนุกเท่าคนอื่น ถ้าทุกคนรู้เท่าที่มีในตัวอย่างจะดีมากครับ เพราะเราไม่ได้บอกอะไรเลย (หัวเราะ) ใครอยากลองดูผมอยากให้มาดูเลยทันที พยายามอย่าไปอ่านฟีดแบ็กที่มีการสปอยล์เรื่อง อีกอย่างไม่อยากให้รอดูในจอทีวี หรือโทรศัพท์มือถือ เพราะความสนนุกจะหายไป จากตอนแรกที่อาจจะรู้สึกชอบมาก หรือชอบน้อยกับหนังเรื่องนี้ ความรู้สึกก็อาจจะลดลงไปอีก ซึ่งเป็นเรื่องน่าเสียดาย พอมาดูเรื่องเต็มแล้วคุณน่าจะเข้าใจว่า ทำไมตัวอย่างถึงเล่าได้แค่นั้น คือผมบอกมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
ผมว่าคนทำหนังสมัยนี้คิดคล้ายๆ กันว่า ไม่มีอะไรที่สามารถคาดเดาได้แล้ว เพราะว่าพฤติกรรมคนเปลี่ยน ยุคหนึ่งกลุ่มคนดูจะชอบพูดว่า เดี๋ยวรอ DVD แล้วค่อยดู เพราะหนังฉายวันนี้อีก 6 เดือนแผ่นก็ออกแล้ว พอปัจจุบันคนบอกว่า จะรอดูในแพลตฟอร์มหนึ่ง มันเป็นสิ่งที่คนทำหนังเผชิญมาตลอด เพียงแค่ ณ วันนี้ความน่ากลัวมากขึ้นตรงที่คนดูเริ่มชินกับการดูในจอเล็ก ซึ่งเป็นการดูเพื่อเอาเรื่อง ดูแค่อยากให้รู้ว่า เรื่องเล่าอะไรแต่ไม่ได้รับอรรถรส ผมเลยเสียดายที่บรรยากาศการเข้าโรงหนังหายไปจากคนยุคนี้มากขึ้น ในยุคที่ผมโตมาการดูหนังในโรงภาพยนตร์ไม่ใช่การดูเพื่อเอาเรื่อง แต่เป็นเรื่องของการได้ไปดูกับเพื่อนๆ การมีบรรยากาศร่วมกับคนหมู่มาก ตั้งแต่มีโควิดเข้ามาแล้วแยกคนออกจากกัน ทำให้ทุกคนดูสิ่งต่างๆ ผ่านจอของตัวเองได้ บรรยากาศ และการโฟกัสในโรงภาพยนต์เลยหายไป บางคนเข้าไปดูจอใหญ่ในโรงฯ แต่ก็ดูจอโทรศัพท์ของตัวเองไปด้วย เหมือนทุกวันนี้คนดูต้องการอะไรที่สั้นลง และไวขึ้นอยู่ตลอดเวลา
ถึงจุดหนึ่งผมว่า เราอาจจะต้องปรับตัวในตามพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป หนังที่สามารถเข้าโรงภาพยนตร์ในอนาคต อาจจะเป็นแนวที่ให้อรรถรสจริงๆ กับการดู เช่น หนังแอ็กชั่น หนังผี หรือหนังที่ต้องการภาพ และเสียงในการดูมากขึ้น แต่ลึกๆ ผมคิดว่า คนทำหนังทุกคนอยากฉายหนังในโรงภาพยนตร์นะ ซึ่งสุดท้ายแล้วผลตอบรับ และธรรมชาติของคนดูจะบอกให้เรารู้เองว่า หนังแนวไหนที่เขาโอเค หรือไม่โอเค แต่ผมก็ยังยืนยันว่า หนังผีถ้าไม่ดูในโรงภาพยนตร์ความสนุกมันหายไปจริงๆ เพราะบางซีนเราดีไซน์ให้บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบ คุณจะไม่สามารถทำแบบนั้นได้เลยในบ้านของตัวเอง ซึ่งบรรยากาศเหล่านี้มีผลต่อความรู้สึกในแต่ละซีนมากๆ คนดูก็อาจจะไม่ได้รับอรรถรสตรงนี้ไปด้วย
การพูดคุยกับจิมในครั้งนี้เกิดขึ้นก่อนภาพยนตร์เรื่องบ้านเช่าบูชายัญจะถูกฉายในโรงภาพยนตร์ และสิ่งที่น่าสนใจคือ หลายๆ เรื่องที่จิมได้เกริ่นในการสนทนาครั้งนี้ อาจทำให้คิดภาพไม่ออก หรือยังรู้สึกไม่เข้าใจมากนักหากยังไม่ได้ดูภาพยนตร์เรื่องนี้ แต่เมื่อได้ดูแล้วจะรู้ว่า เพราอะไรตัวอย่างภาพยนตร์ถึงไม่ได้บอกอะไรกับผู้ชมมากนัก การเดาใจคนดูเพื่อสร้างความกลัวให้สมจริงที่สุดทำงานได้เป็นอย่างดีในภาพยนตร์เรื่องนี้ แม้องค์ประกอบหลายอย่างดูเหมือนจะจำเจคล้ายผลงานเรื่องก่อนๆ ทว่าบ้านเก่าๆ และตัวละครที่มีปมปัญหาเกี่ยวกับครอบครัวที่หลายคนเห็น และอาจคาดเดาบทสรุปแตกต่างกันไปนั้น อาจไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างง่ายดายตามที่เราคิด อีกสิ่งที่ต้องชื่นชมคือ มุมกล้อง และการลำดับภาพที่แปลกใหม่อย่างไม่คาดคิด (อย่างน้อยตัวอย่างหนังก็ไม่ได้ทำให้คิดว่าจะพบเจอวิธีการเล่าเรื่องเช่นนี้) การสื่อสารด้วยวิธีการใหม่ๆ ที่ไม่ค่อยได้พบเห็นบ่อยครั้งในหนังแนวสยองขวัญของไทย อาจทำให้ผู้ชมได้รับประสบการณ์ที่แตกต่างออกไป นี่อาจเป็นดีไซน์ที่จิมบอกไว้ว่า ถ้าคุณดูในจอขนาดเล็กความสนุกอาจหายไปอย่างน่าเสียดาย
หากดูจบแล้วกลับมาย้อนอ่านบทสนทนาครั้งนี้อีกครั้งจะพบว่า หลายสิ่งที่จิมตั้งใจสร้างค่อนข้างทำงานกับคนดูได้เป็นอย่างดี การตัดสินภาพยนตร์เรื่องหนึ่งว่า สนุกหรือไม่ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของปัจเจกบุคคลซึ่งขึ้นอยู่กับรสนิยม คงไม่มีผลงานชิ้นไหนที่ทำให้ผู้รับสารทุกคนรู้สึกชื่นชอบได้อย่างสมบูรณ์ แต่อย่างที่จิมได้เกริ่นไว้ว่า ‘ความกลัวเป็นสิ่งสากล’ แม้ใครบางคนอาจเดินออกจากโรงภาพยนตร์พร้อมความไม่ชอบใจกับองค์ประกอบบางส่วน แต่สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้คือ ภาพยนตร์เรื่องนี้มีจังหวะที่ทำให้คุณตกใจจนสะดุ้ง ลุ้นระทึกจนต้องนั่งตัวตรง และเผลออุทานออกมาได้จริงๆ และที่มากไปกว่านั้นคือ อรรถรสที่ได้รับจากบ้านเช่าบูชายัญนั้นมีมากกว่าความรู้สึกหวาดกลัว การจัดวาง และเรียงร้อยเรื่องราวเข้ากับรูปแบบการนำเสนอที่ปรากฏในภาพยนตร์เรื่องนี้อาจทำให้ลืมไปชั่วขณะว่ากำลังรับชมหนังสยองขวัญอยู่ บรรยากาศร่วมที่จิมกล่าวถึง ปรากฏเป็นภาพชัดเจนเมื่อได้นั่งดูในโรงภาพยนตร์ เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเป็นระยะ จังหวะกลั้นใจที่เกิดขึ้น และผ่อนปรนลงพร้อมกับคนข้างๆ และเรื่องประหลาดใจที่สุดประการหนึ่งคือ การได้เห็นผู้ชมบางท่านเสียน้ำตาไปกับการรับชมหนังสยองขวัญ เซอร์ไพรส์อีกหลายอย่างยังคงรอคอยให้ผู้ชมไปค้นพบในโรงภาพยนตร์ ความลึกลับที่ไม่ถูกเล่า ตัวละครลับที่มองไม่เห็น ฝีมือการแสดงของใครหลายคนที่เรียกเสียงปรบมือให้ดังขึ้นเมื่อเรื่องราวสิ้นสุดลง และตอนจบที่ไม่สามารถคาดเดาได้จากการรับชมเพียงตัวอย่างภาพยนตร์ หากอยากพิสูจน์ว่า สิ่งที่เล่ามาเป็นความจริงมากน้อยแค่ไหน และหนังสยองขวัญเรื่องนี้จะมอบประสบการณ์อื่นๆ ที่มากกว่าความหวาดกลัวให้คุณได้หรือไม่ สามารถรับชมพร้อมกันได้แล้ววันนี้ ตั้งแต่ 6 เมษายน เป็นต้นไป ทุกโรงภาพยนตร์ทั่วประเทศ
