Wakeboard ชัยชนะก้าวข้ามขีดจำกัดของ พลอย

คุณคิดว่าอะไรคือเหตุผลที่จะทำให้คนๆ หนึ่ง เลือกที่จะเล่นกีฬา

ความชอบ? ความหลงใหลตั้งแต่แรกเห็น? หรือความอยากเป็นเหมือนไอดอลในดวงใจ?

ทั้งหมดนั้นอาจเป็นคำตอบของคนทั่วไป แต่ไม่ใช่กับ พลอย - พัชรพร จันทร์งูเหลือม นักกีฬาเวคบอร์ด (Wakeboard) ทีมชาติไทย ที่คว้ารางวัลมามากมายจนนับไม่ถ้วนคนนี้ เพราะเธอเริ่มเล่นกีฬาด้วยความจำเป็น ซึ่งมาพร้อมกับความกลัวสุดขีด

“พี่เชื่อไหมว่าแวบแรกที่เห็นเวคบอร์ด พลอยกลัวมาก บอกแม่ว่าไม่เล่นแน่ๆ แต่แม่ก็ซื้อตั๋วมาแล้วไง เลยจำเป็นต้องเล่น”

พลอยเล่าไปหัวเราะไป เมื่อนึกย้อนไปถึงวันแรกที่ได้เล่นกีฬาเอ็กซ์ตรีมประเภทนี้ เมื่อ 3 ปีก่อน ในวัย 13 ปี วันนั้นเธอและเพื่อนๆ ได้เป็นเล่นที่สวนน้ำแห่งหนึ่งใน จ.นครราชสีมา เดิมตั้งใจจะไปเล่นเจ็ตสกี แต่โชคชะตาก็กลั่นแกล้งให้ได้มาเล่นเวคบอร์ด กีฬาที่กลัวมากๆ และตั้งใจมองข้ามไปแล้ว

ก้าวข้ามความกลัว

เพราะต้องเจอกับสถานการณ์บีบบังคับ พลอยจึงต้องก้าวข้ามความกลัวที่ตัวเองมี “ครั้งแรกที่เห็น คิดว่าเวคบอร์ดมันดูท้าทายเกินไป เลยกลัวมาก มองข้ามมันไปหาอย่างอื่น แต่สุดท้ายก็ต้องเล่นใช่ไหมล่ะ จะไม่เล่นก็ไม่ได้อีก แม่ซื้อตั๋วแล้ว ก็เลยฮึดสู้ ซึ่งพอได้ลองเล่นจริงๆ มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แถมพลอยยังรู้สึกว่าทำได้ดีมากด้วย หลังจากนั้นก็เปลี่ยนความคิดใหม่ พยายามทำความรู้จักกับมัน และพบว่ามันคูลมาก (หัวเราะ) กีฬานี้ใช้บอร์ดและยังเล่นบนน้ำอีก ยิ่งให้ความเท่ห์แบบบวกบวก ใครเห็นก็ต้องร้องว้าว พอได้เล่นบ่อยเข้าก็ชอบไปโดยปริยาย และฝึกซ้อมมาเรื่อย ๆ พาตัวเองไปเข้าแข่งขันในรายการต่างๆ เล็กบ้างใหญ่บ้าง จนมีโอกาสได้เป็นนักกีฬาทีมชาติไทย”

แรกเริ่ม พลอยเป็นนักกีฬาทีมชาติ Supra Boats - Wakeboard (Wakeboard หลังเรือ) มาก่อน และเมื่อปี 2019 ก็ได้รับอีกหนึ่งโอกาส ให้เข้าร่วมทีมชาติไทยในฐานะนักกีฬา Cable Wakeboard จากการชนะเลิศอันดับ 1 ทั้ง 3 รุ่น (Wakeboard Junior Girl / Open Women Wakeskate, Open Women Wakeboard) ในรายการ Singha cable Wakeboard & Wakeskate Thailand Championship 2019 Round 1 at Zanook Wake Park ซึ่งเป็นรายการเก็บคะแนนเพื่อคัดเลือกไปซีเกมส์ ก่อนจะได้รับรางวัลชนะเลิศอันดับ 1 ในการแข่งขัน SEAGAMES 2019 รุ่น Open Women ด้วย เรียกได้ว่าฝีมือดีไม่มีตก

ถ้า “กลัว” ก็จะไม่ “เกิด”

ถ้าวันนั้นพลอยยังเลือกที่จะกลัว และตัดสินใจไม่เล่นเวคบอร์ด เราเชื่อว่าวันนี้ก็อาจจะไม่ได้เห็นนักกีฬาทีมชาติอายุเพียง 16 ปี คนนี้เป็นแน่ พลอยบอกว่าถ้าวันนั้นยังกลัว สิ่งดีๆ ในวันนี้ก็อาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสุขภาพ เพราะต้องใช้กล้ามเนื้อตั้งแต่หัวจรดเท้าในการเล่น ความสนุกเวลาได้ใช้ชีวิตอยู่กับบอร์ด รวมถึงมิตรภาพดี ๆ ที่ไม่ได้มีเฉพาะแค่กับในทีมของตัวเองเท่านั้น เพราะเธอบอกว่า “เวคบอร์ดเราอยู่กันเป็นครอบครัว มีอะไรก็จะคุยกันตลอด พี่ช่วยน้อง เพื่อนช่วยเพื่อน และมีโค้ช ดาเมียน ลี อันวาร์ (Damian Lea Anwar) โค้ชมากประสบการณ์จากประเทศอังกฤษ ที่คอยให้คำแนะนำ ชวนกันเล่น ช่วยกันซ้อม ไม่ใช่แค่ในทีมนักกีฬา แต่กับบุคคลทั่วไปเราก็คุยกันได้หมด หรือจะเป็นเพื่อนต่างชาติ เราก็คุยและช่วยเหลือกันดี เป็นสังคมอบอุ่น มันดีมากจริง ๆ อย่างตอนเก็บตัวแข่งซีเกมส์ เธอมีอาการบาดเจ็บที่หัวเข่า ต้องกายภาพเป็นระยะ ทำให้เวลาซ้อมค่อนข้างทุลักทุเล แต่ก็ได้พี่ๆ ในทีมที่ช่วยดูแลเป็นอย่างดี จนทำให้คว้ารางวัลชนะเลิศอันดับ 1 ในซีเกมส์ได้ไม่ยาก”

ความกลัวครั้งใหม่

ตอนเล่นเวคบอร์ดในนามบุคคลทั่วไปมันอาจไม่กดดันเท่าไหร่นัก แต่พอได้ติดธงชาติบนแขนเสื้อแล้ว นั่นหมายถึง การเล่นกีฬาที่มาพร้อมกับภาระอันหนักอึ้ง ยิ่งอายุน้อย ยิ่งเป็นจุดสนใจ และยิ่งเป็นที่จับตามอง “ตำแหน่งนี้มาพร้อมกับความกลัว ... อีกแล้วค่ะ แต่ไม่ใช่การกลัวที่จะเล่นแล้วนะ พลอยกลัวทำไม่ดีเท่ารุ่นพี่ในทีมมากกว่า เพราะเราถือว่าอายุน้อยเกือบจะที่สุดในทีม เราเลยต้องตั้งใจซ้อมมากเป็นพิเศษ ถ้ามีช่วงไหนที่ซ้อมหนักจนท้อใจ ซึ่งพลอยเป็นคนที่ท้อเก่งอยู่แล้ว (หัวเราะ) ก็จะพยายามมองการซ้อมให้เป็นการเล่นที่สนุก ถึงแม้เราจะต้องทำท่าใหม่ๆ เพื่อใช้ในการแข่งขันครั้งต่อไป ก็จะพยายามเล่นให้มันสนุก พอเราสนุกแล้ว เดี๋ยวแรงจูงใจก็จะตามมา ทำให้มีแรงซ้อมต่อไปได้”

ครอบครัวเป็นแรงสำคัญ

แม้จะเห็นว่าเธอมาซ้อมบ่อยๆ ที่เขตปริมณฑล แต่จริงๆ แล้ว พลอยคือเด็กที่ยังต้องเรียนและใช้ชีวิตอยู่ที่โคราชเป็นหลัก เพราะฉะนั้นแรงสนับสนุนที่สำคัญคงไม่พ้นครอบครัว โดยเฉพาะกับคุณแม่ที่ขับรถจากโคราชเข้าปทุมธานีทุกสัปดาห์ เพื่อพาลูกสาวมาซ้อมที่สนาม THAI WAKE PARK ลำลูกกาแห่งนี้ พลอยบอกกับเราว่า เธอเองก็พยายามทำให้เต็มที่กับทุกสิ่ง จันทร์ – ศุกร์ จะทุ่มเทให้กับการเรียน วันเสาร์จะเดินทางมาที่ THAI WAKE PARK เพื่อซ้อม 8 - 12 ชม. /วัน แล้วซ้อมต่ออีกนิดหน่อยในวันอาทิตย์ ก่อนจะเตรียมตัวกลับบ้าน เพื่อพักผ่อนและเตรียมเรียนในสัปดาห์ต่อไป

“ชีวิตประจำวันเป็นแบบนี้มา 2 ปีแล้ว แม่ขับรถเก่งมาก และสนับสนุนพลอยเต็มที่ ทำให้พลอยแบ่งเวลาทำหลายๆ อย่างได้อย่างชัดเจน เลยสามารถทำทุกสิ่งที่ชอบไปพร้อมๆ กันได้”

จากความกลัว สู่ส่วนหนึ่งของชีวิต

จากคนที่กลัวมากๆ เมื่อ 3 ปีก่อน มาวันนี้ พลอยบอกกับเราด้วยรอยยิ้มว่า “เวคบอร์ดเปรียบเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต” กลายเป็นชีวิตประจำวันที่ขาดไม่ได้ไปแล้ว เวคบอร์ดเป็นกีฬาที่พอได้เล่นแล้วจะเลิกไม่ได้ ถึงจะมีหยุดพักบ้าง แต่สุดท้ายก็จะวนกลับมาอยู่ดี เห็นตัวอย่างได้จากพี่ๆ หลายคนทั้งนักกีฬาและคนทั่วไป ซึ่งสำหรับพลอย ก็ตั้งใจให้เวคบอร์ดกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปอีกนาน ๆ เหมือนกัน อยากพาตัวเองไปถึงในจุดที่เป็นแชมป์โลก แล้วพออายุสัก 25 ปี ก็จะผันตัวมาเป็นโค้ช ช่วยดูแลเด็กรุ่นใหม่ ช่วยพัฒนาวงการ เวคบอร์ดให้ดีขึ้นไปอีก เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง เข้าถึงได้ง่ายขึ้น พอเราถามต่อว่าตั้งเป้าหมายจะถึงแชมป์โลกในกี่ปี พลอยอมยิ้มแล้วบอกว่า

“สำหรับคนอื่นเขาอาจมีไทม์ไลน์ที่ชัดเจน แต่พลอยถือคติ ไม่คาดหวัง ไม่ผิดหวังค่ะ ไม่ได้มีเป้าหมายที่ชัดเจนขนาดนั้น แค่ทำให้วันนี้ให้ดีที่สุด เดี๋ยวมันก็จะถึงจุดหมายเอง”

กลัวได้ ก็ต้องกล้าได้

“เวคบอร์ดอาจดูเป็นกีฬาที่น่ากลัว แต่จริงๆ แล้วมันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด เพราะพลอยก็ผ่านมาแล้ว เวลาที่เราได้อยู่บนบอร์ด อยู่บนน้ำ มันจะสนุกและอิสระจนลืมทุกอย่างไปเลย ความกลัวมันมีกันได้ แต่สุดท้ายก็อยากให้ทุกคนลองก้าวผ่านความกลัวของตัวเอง เพื่อมาพบประสบการณ์ใหม่ๆ แล้วจะรู้ว่ามันคุ้มค่า อาจไม่ต้องถึงกับเป็นนักกีฬา แค่ชนะตัวเองให้ได้ก็พอ”

สุดท้าย พลอยฝากถึงการเลือกบอร์ดคู่ใจไว้ว่า ควรเลือกให้เหมาะสมกับน้ำหนัก ส่วนสูง และสไตล์เล่นของตัวเอง เพราะบอร์ดมีหลายรูปแบบและหลายขนาด อย่างพลอยสูง 173 ซม. หนัก 63 กก. เลือกใช้บอร์ดของ Double Up รุ่น Atlas ไซส์ 142 เพราะมีน้ำหนักเบามาก ไม่ค่อยยืดหยุ่น (Flexible) ส่วนตรงรองเท้าก็จะมีอินเนอร์ข้างในช่วยซัพพอร์ทเท้าได้เป็นอย่างดี